Foto’s van Martijn Krabbé zorgen voor ophef

Tijdens de emotionele herdenking voor topchef Jonnie Boer, die vorige week op tragische wijze overleed, was er niet alleen aandacht voor de culinaire grootheid zelf. Eén van de aanwezigen wist – ongewild – ook de spotlights naar zich toe te trekken: Martijn Krabbé. De bekende presentator, die al maanden uit de publiciteit is vanwege zijn strijd tegen een agressieve vorm van uitgezaaide longkanker, verscheen in Zwolle. Zijn broze verschijning zorgde voor een storm aan reacties. Niet alleen omdat zijn fysieke toestand zichtbaar ernstig is, maar vooral vanwege de manier waarop de beelden van hem gedeeld werden.

Martijn Krabbé: zichtbaar verzwakt, maar toch aanwezig
Voor wie hem nog kent van The Voice of Holland, Kopen zonder Kijken of Idols, zal het even schrikken zijn geweest. De doorgaans energieke en stijlvolle tv-presentator was bij de herdenkingsbijeenkomst een schim van de man die het Nederlandse publiek jarenlang kende. Mager, bleek, lopend met ondersteuning – maar wel met opgeheven hoofd en zichtbaar betrokken. Zijn aanwezigheid was krachtig in zijn kwetsbaarheid. Veel aanwezigen spraken van bewondering: “Je moet maar durven om in deze staat toch te verschijnen en iemand de laatste eer te bewijzen.”

Maar niet lang na de bijeenkomst verschenen er scherpe foto’s op sociale media en in diverse nieuwsmedia. Close-ups, inzoombeelden en shots van Krabbé op het moment dat hij zijn emoties zichtbaar moeilijk onder controle kon houden. En daarmee barstte de discussie los.

Respectvol of respectloos?
Wat is de grens tussen verslaggeving en sensatie? Het delen van beelden van een zieke publieke figuur roept al jaren ethische vragen op, maar in het geval van Martijn Krabbé leken die ineens weer pijnlijk actueel. Op platformen als X (voorheen Twitter), Instagram en Facebook lieten duizenden mensen hun ongenoegen blijken. Woorden als respectloos, mensonterend en onethisch domineerden de reacties.

“Een man die dapper genoeg is om ondanks zijn ziekte in het openbaar te verschijnen, verdient geen camera in zijn gezicht. Hij verdient rust en waardigheid,” schreef een gebruiker. Anderen spraken van ‘aasgierengedrag’ van sommige fotografen, waarbij elke traan of fysieke zwakte wordt vastgelegd alsof het een scoop is.

Tegelijkertijd vroegen sommigen zich af: is dit niet gewoon de realiteit? Krabbé is een bekend persoon. Hij verschijnt in het openbaar. Mag je daar dan niets over delen? De meningen zijn verdeeld.

De rol van media: verslag doen of exploiteren?
De Nederlandse mediawereld heeft vaker te maken gehad met kritiek op het publiceren van confronterende beelden van bekende Nederlanders in kwetsbare situaties. Denk aan foto’s van zieke artiesten, huilende politici of realitysterren tijdens hun dieptepunt. Er is altijd een spanningsveld tussen nieuwsgierigheid van het publiek en de persoonlijke grenzen van het onderwerp.

In het geval van Martijn Krabbé lijkt dat spanningsveld uitvergroot. Niet alleen vanwege zijn status als geliefde televisiepersoonlijkheid, maar ook omdat hij sinds zijn diagnose juist de stilte had opgezocht. Geen interviews, geen updates, geen drama. Alleen maar medische behandelingen, stilte en, volgens intimi, vooral tijd doorbrengen met zijn familie.

Dat hij dan zó te zien is in de media – zonder zelf iets te zeggen of willen delen – voelt voor velen als een vorm van inbreuk. Een moment van rouw werd ineens een media-item. En dat wringt.

Een ode aan Jonnie Boer, overschaduwd
Wat ook pijnlijk is, is dat de bijeenkomst in eerste instantie bedoeld was om topchef Jonnie Boer te herdenken. Boer, die als pionier van de Nederlandse gastronomie een enorme impact had op de culinaire wereld, overleed onverwacht en liet een leegte achter bij collega’s, vrienden en fans. De bijeenkomst in Zwolle was een ingetogen maar indrukwekkend eerbetoon aan zijn leven en werk.

Dat het nieuws daarna vooral ging over de fysieke toestand van Martijn Krabbé, voelt voor velen als een verschuiving van de aandacht. Iemand schreef op X: “Het zou over Jonnie moeten gaan. Niet over iemands strijd tegen kanker die hem niet gevraagd heeft om voorpaginanieuws te zijn.”

Het zegt veel over de manier waarop media-aandacht tegenwoordig werkt: het meest opvallende beeld wint. Ook als dat beeld pijn doet.

De kracht van kwetsbaarheid
Toch zijn er ook geluiden van bewondering. Juist omdat Krabbé ervoor koos om toch aanwezig te zijn. Niet weggestopt, niet verborgen. Misschien wist hij dat zijn aanwezigheid reacties zou oproepen. Misschien wist hij zelfs dat hij gefotografeerd zou worden. En toch kwam hij. Voor een vriend. Voor een collega. Voor iemand die een stempel had gedrukt op zijn leven.

In dat licht krijgt zijn verschijning een bijna symbolische waarde. Een man die weet dat zijn tijd beperkt is, die zijn lichaam voelt opgeven, maar die niet te trots is om te rouwen. Dat is niet zwak. Dat is moedig.

“Hij was er, ondanks alles. Dat is wat mensen bijblijft,” aldus een bezoeker van de herdenking.

Privacy versus publieke functie
De discussie over hoe we omgaan met zieke bekende Nederlanders is niet nieuw, maar wordt wel steeds urgenter. Zeker in een tijdperk waarin elk moment vastgelegd wordt en razendsnel circuleert. Waar is de grens tussen betrokkenheid en bemoeizucht?

Een bekende Nederlander kiest er vaak niet voor om in de spotlights te blijven als het slecht gaat. Maar de samenleving – en de media – lijken dat niet altijd te respecteren. Er wordt vaak gedaan alsof bekendheid automatisch betekent dat je geen grenzen meer mag stellen. Alsof je altijd van iedereen bent. Maar dat is een misvatting die we als samenleving onder ogen moeten zien.

Conclusie: menselijke waardigheid boven nieuwsgierigheid
De ophef rondom de foto’s van Martijn Krabbé tijdens de herdenking van Jonnie Boer is meer dan een discussie over media-ethiek. Het is een spiegel. Een spiegel voor ons als maatschappij. Hoe gaan we om met kwetsbaarheid? Kunnen we nog stil zijn als iemand lijdt? Of willen we alles vastleggen, delen en becommentariëren – zelfs als het pijn doet?

Martijn Krabbé liet deze week zien wat echte kracht is. Niet in woorden, niet in tv-programma’s, maar in daden. In zijn aanwezigheid. Zijn zwijgende steun. Zijn waardigheid, ondanks alles.

Laten we dat moment niet misbruiken, maar er juist van leren. Soms is zwijgen de grootste vorm van respect.